ایمپلنت دندان برای مبتلایان به بیماری لثه
زمانی که فردی یک یا چند دندان را از دست می‌دهد، ایمپلنت دندانی به عنوان یک راه حل برجسته برای بازگرداندن لبخند می‌تواند مورد استفاده قرار گیرد. فردی که انتخاب مناسبی برای ایمپلنت دندانی دارد، از بهبود لبخند، بازیابی توانایی گاز گرفتن از غذا، حفظ شکل صورت و جلوگیری از تخریب استخوان بهره‌مند خواهد شد. استفاده گسترده از ایمپلنت‌های دندانی در سطح جهان شاهد موفقیت‌های بسیاری است؛ اما لازم به ذکر است که این رویکرد برای همه افراد مناسب نیست. برخی مسائل ممکن است باعث عدم موفقیت در درمان ایمپلنت دندان شوند.
یکی از مهم‌ترین نگرانی‌ها پیش از هر جراحی دهانی، سلامت لثه‌ها است. لثه‌ها و ساختار فک باید به حد کافی سالم باشند تا قابلیت پشتیبانی از ایمپلنت دندانی را داشته باشند. بیماری پریودنتال می‌تواند سلامت دهان و دندان‌ها را تحت تأثیر قرار دهد و خطر شکست ایمپلنت‌ها را افزایش دهد؛ مسئله‌ای که در این مقاله به آن اشاره خواهیم کرد.
تعریف ایمپلنت دندان
ایمپلنت دندان به عنوان یک دندان مصنوعی شناخته می‌شود که جایگزین کامل یک دندان از تاج تا ریشه می‌شود. ریشه مصنوعی اغلب از تیتانیوم ساخته شده و درون استخوان فک کاشته می‌شود. ایمپلنت به عنوان یک نقطه ثابت عمل می‌کند و پایداری و پشتیبانی قوی برای دندان جایگزین فراهم می‌کند.
از آنجا که ایمپلنت‌های دندانی ممکن است تا پایان عمر مفید باقی بمانند، اما به هر حال ممکن است مسائلی مانند شکست ایمپلنت رخ دهد. برخی از عوامل خطر شکست ایمپلنت شامل نگهداری ناکافی دندانی، تخریب استخوان و بیماری‌های لثه هستند.
بررسی بیماری پریودنتال
بیماری پریودنتال یا همان بیماری لثه، نوعی عفونت در لثه‌ها است که ناشی از تجمع باکتری‌ها می‌شود. لثه‌های سالم به دندان‌ها در زیر خط لثه چسبیده و آنها را در موقعیتشان نگه می‌دارند. بیماری لثه باعث از دست رفتن چسبندگی می‌شود، به عنوان از دست رفتن اتصال شناخته می‌شود، و در نهایت بافت لثه و استخوان را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این بیماری در برخی مواقع خفته است.
تجمع باکتری‌ها یا پلاک‌های دندانی، باعث ایجاد یک ماده چسبنده روی دندان‌ها می‌شود. پلاک از ذرات غذایی و قندهای باقی‌مانده پس از خوردن تغذیه می‌کند. استفاده از مسواک و نخ دندان روزانه می‌تواند اکثر پلاک‌ها را از بین ببرد و خطر پوسیدگی و بیماری لثه را کاهش دهد.
در مراحل اولیه بیماری لثه، لثه‌ها تحریک شده و تغییر رنگ می‌دهند. در مراحل بعدی بیماری لثه، بافت لثه ممکن است تحلیل برود و ساختار ریشه دندان‌ها را بیشتر نمایان کند. به علاوه، دندان‌ها ممکن است لق شده و از موقعیت اصلی خود منحرف شوند. در نتیجه، بیماری پیشرفته لثه ممکن است باعث از دست دادن دندان‌ها شود و عفونت از بافت لثه به سایر قسمت‌های دهان، از جمله استخوان فک، گسترش یابد.
بیماری لثه با ایجاد مراحل آهسته و قابل پیشگیری ایجاد می‌شود. در صورت تشخیص در مراحل اولیه، می‌توان آن را معکوس کرد و از پیشرفت بیشتر جلوگیری کرد.
مراحل بیماری لثه
بیماری پریودنتال سه مرحله اصلی دارد: ژنژیویت، پریودنتیت، و پریودنتیت پیشرفته.
در مرحله ابتدایی، ژنژیویت یا التهاب لثه، باعث التهاب لثه‌های شما می‌شود. این مرحله به عنوان ساده‌ترین حالت قابل درمان برخوردار است. اگر با ژنژیویت مواجه هستید، بهتر است به دندانپزشک خود مراجعه کرده و اقداماتی جهت بهبود روند بهداشت دهان و دندانتان را انجام دهید. دندانپزشک همچنین ممکن است راهنمایی‌هایی جهت کاهش خطر بازگشت ارائه دهد.
بعد از درمان و مدیریت ژنژیویت، امکان دارد که ایمپلنت دندانی گزینه مناسبی برای شما باشد. اما اگر ژنژیویت درمان نشود، بیماری لثه ممکن است به مراحل بالاتر گسترش یابد و در نهایت به آسیب دائمی دندان‌ها و فک‌های شما منجر شود.
پریودنتیت، مرحله دوم، قابل درمان است اما معمولاً به روش‌های گسترده‌تری جهت کنترل عفونت نیاز دارد. با پیشرفت بیشتر بیماری و تبدیل به پریودنتیت پیشرفته، خطر آسیب دائمی افزایش می‌یابد.
مراحل بعدی بیماری لثه به تنهایی در خانه قابل درمان نیستند. به جای آن، دندانپزشک شما ممکن است با اجرای پاکسازی عمقی (زیر خط لثه)، داروها یا جراحی اصلاحی، وضعیت شما را بهبود بخشد.
تحلیل استخوان یک نگرانی مهم برای مراحل بعدی پریودنتیت است. بیماری لثه درمان نشده می‌تواند به تحلیل استخوان فک منجر شده و علائم زیر را نشان دهد:
- ناراحتی در هنگام جویدن
- مشکل در صحبت کردن
- فرو رفتن لبان به سمت داخل
- ضعیف شدن عضلات صورت
- جابجایی یا لق شدن دندان‌ها
- ایجاد چین و چروک در اطراف دهان
- سردرد، درد صورت یا درد فک
- تغییر در بایت و ساختار صورت
علاوه بر این، تحلیل استخوان باعث می‌شود که چسباندن ایمپلنت‌های دندانی دشوار شود. استفاده از پیوند استخوان دندانی ممکن است گزینه‌ای برای احیاء ساختار استخوان و ارائه حمایت بهتر برای ایمپلنت‌های دندانی باشد. راه حل دیگری که توسط اکثر دندانپزشکان مورد استفاده قرار می‌گیرد، استفاده از فناوری‌های جدید ایمپلنت است که بدون نیاز به پیوند استخوان جدید، به ثبات و استحکام مطلوب ایمپلنت دست پیدا می‌کنند.
تأثیر تحلیل استخوان بر دندان‌ها
ویزیت‌های دوره‌ای و غربالگری‌های دندانپزشکی بسیار اساسی هستند تا تحلیل استخوان مرتبط با بیماری لثه شناسایی و درمان شود. اگرچه تحلیل استخوان بازگشت‌پذیر نیست، اما از طریق فرآیندهای دندانپزشکی می‌توان به تقویت رشد استخوان پرداخت.
تأثیر بیماری لثه بر ایمپلنت دندانی‌ها
اگر اخیراً ایمپلنت دندانی جراحی شده‌اید، ضروری است که اقدامات مناسبی را برای جلوگیری از بروز بیماری لثه انجام دهید. بیماری لثه ممکن است به شکست ایمپلنت دندانی منجر شود، به ویژه در مراحل اولیه بهبود. در این دوره، ایمپلنت دندان باید با استخوان فک جوش بخورد که این فرآیند به نام اسئواینتگریشن (osseointegration) شناخته می‌شود. فقط پس از کامل شدن اسئواینتگریشن، ایمپلنت دندانی قادر به حمایت از بریج یا پروتز خواهد بود.
اگر بیماری لثه منجر به شکست کامل ایمپلنت نشود، ممکن است زمان بهبود طولانی‌تر شود، درمان تأخیر یابد یا نیاز به فرآیندهای اصلاحی برای جلوگیری از شکست ایمپلنت پیش‌آید.
تأثیر بیماری لثه بر ایمپلنت‌های جوش خورده با استخوان
اگر ایمپلنت دندانی را به مدت طولانی جراحی کرده و به بیماری لثه مبتلا شده‌اید، نمی‌توانید به دقت پیش‌بینی کنید که چه اتفاقی ممکن است رخ دهد. عفونت به صورت خود به خود به ایمپلنت‌های دندانی ناپدید نمی‌شود، اما ممکن است برای استخوان فک، دندان‌های باقی‌مانده و به طور کلی بافت لثه مشکلات ایجاد کند. گسترش عفونت ممکن است تأثیر منفی بر کیفیت کلی ایمپلنت‌ها داشته باشد. تحلیل رفتن بافت لثه از اطراف ایمپلنت‌های دندانی ممکن است به وجود مشکلاتی در تناسب و ثبات آنها منجر شود.
